विसरू कशी.... भाग १
नेहमीप्रमाणे आपल्या बंगल्याच्या बाल्कनीत ती फुलझाडांना पाणी घालत होती. लग्न झाल्यापासून तिच्या जीवनात हाच काय तो विरंगुळा होता. आजूबाजूची बाग फुलविणे आणि फक्त मोबाईलवर तेही फक्त मैत्रिणींशी गप्पा मारणे. तिच्या कोमल नाजूक चेहऱ्यावर उगाचच प्रौढत्वाच्या खुणा दिसू लागल्या होत्या! डोळ्याभोवती काळी वर्तुळे वरवर अधिकच गडद होऊ लागली होती. मन उदास असलं की सौंदर्याला आपोआप उतरत्या कळा लागतात. एक अवखळ अल्लड मुलगी दोन तीन वर्षात अगदी वयस्कर वाटू लागली होती. सगळी भौतिक सुखं तिच्या पायाशी लोळण घेत होती. पण पोपटाला पिंजरा लोखंडाचा असला काय किंवा सोन्याचा असला काय, शेवटी तो पिंजराच!! अनेकदा अगदी आत्महत्यांचे विचारही तिच्या डोक्यात येत पण मागे आता एक मुलगी होती. दिवसेंदिवस तिची घुसमट वाढतच चालली होती. दिवसभर तासन्तास ती स्वतःचा भूतकाळ आठवत स्वतःच्या नशिबाला दोष देत बागेतील कोपऱ्यातल्या झोपाळ्यावर बसून राही. आख्खा गाव वहिनीसाहेब म्हणून तिच्यासमोर मान झुकवत असे पण तिला त्याचं काहीच नव्हतं. हातपाय कापून एका खोलीत टाकलेल्या धडासारखं तीच जिणं होतं. सगळ्या झाडांना पाणी घालून झाल्यानंतर ती तिच्या झोपाळ्यावर येऊन बसली आणि नेहमीप्रमाणे विचारात बुडून गेली.
कोमल आपटे! ज्युनियर कॉलेजातली सगळ्यात अवखळ आणि खोडकर मुलगी. तिला शांत बसणं कधी माहितीच नव्हतं. अगदी बिनधास्त आणि बेधडक! सगळे तिला भिंगरीच म्हणायचे. दिसायला तशी बरी. नाजूक चेहरा, बारीक अंगकाठी, नावसारखाच कोमल आवाज! तिच्या दिसण्यामुळे नाही पण तिच्या वागण्या बोलण्याने ती कुणालाही प्रेमात पाडेल अशीच. वर्गातील डझन दोन डझन पोरं तिच्या मागे भिरभिरायची. पण त्यांच्या हाती लागेल ती भिंगरी कसली. ती त्यांच्या फिरक्या घेत ते भिरभिरतच राहतील याची पुरेपूर काळजी घ्यायची. तिचे वडील अण्णा आपटे त्याच शाळेत क्लार्क होते. एक दिवस कुणाची तरी दृष्ट लागली आणि गावचे पुढारी अप्पासाहेब धनावडेंचा मुलगा उदयसिंहांची नजर तिच्यावर पडली.
एके दिवशी अचानक अप्पासाहेबांचा एक माणूस घरी निरोप घेऊन आला. 'अप्पासाहेबांनी ताबडतोब बंगल्यावर बोलावलं आहे!' तिच्या वडिलांच्या पायाखालची जमीनच सरकली. एखाद्याला उभ्या उभ्या जीवानिशी मारायलाही पुढे मागे न बघणारा माणूस म्हणजे अप्पासाहेब! त्यांनी भेटायला बोलावणं म्हणजे सामान्य माणसासाठी धोक्याची मोठी घंटा! घाबरत घाबरत तिचे वडील त्यांना भेटायला गेले आणि मान खाली घालून घरी आले. घरी आल्यावर दोन तीन तांबे पाणी घटघट पिऊन सोप्यात येऊन अस्वस्थपणे येरझरे घालू लागले.
"मी काय म्हणते! काय झालंय? तुमच्याकडून काही चुकलंय का?" त्यांची पत्नी सुलोचना त्यांना विचारू लागली.
"हो! काळजाचा तुकडा तुझ्या पोटी जन्माला घातला हीच काय ती माझी चूक!" ते मुठी आवळून रागारागाने येरझऱ्या घालत होते.
"काय झालं? असं वागू नये! नीट बोलाल का माझ्याशी?" सुलोचना
"उदयसिंह धनावडेंना लग्न करायचंय आपल्या कोमुशी!" आण्णा
"अहो अजून लहान आहे ती. आणि ते क्षत्रिय आहेत! त्यांना ब्राम्हणाच्या लेकी केव्हापासून चालायला लागल्या?" सुलोचना काकींनाही थोडा राग आलाच!
"ते आता महत्त्वाचं नाही! माझ्या पिलाला कुठे लपवू ह्याची चिंता आहे मला!" आण्णा
"आण्णा आम्हाला ठाऊक होतं तू हरामखोर आहेस. बोलाव सूनबाईंना! आम्ही अंगठ्या घेऊन आलो आहोत! आज साखरपुडा उरकून टाकायचा आहे!" अप्पांचा भारदस्त आवाज घरभर घुमला. त्यांच्यासोबत उदयसिंह आणि परशा होते. परशा म्हणजे त्यांचा खानदानी अंगरक्षक अगदी बाहुबलीतल्या कटप्पासारखा! त्याच्या नजरेच्या कटाक्षानेही समोरचा गारद व्हावा असा राक्षसच! पर्याय नव्हता अण्णांना त्यांचं लाडकं पिलू जिवंत रहायला हवं होतं. नाईलाजास्तव त्यांना सगळं ऐकावं लागलं आणि कोमलची गाठ शेवटी उदयसिंहाबरोबर बांधली गेली. अण्णाच्या सात पिढ्यांनी पहिला नव्हता आणि पुढच्या सात पिढ्याही पाहू शकणार नाहीत एवढा दिमाखदार विवाहसोहळा त्यांच्या लेकीचा झाला पण कन्यादान करताना तिच्या चितेला अग्नी देत असल्याचा भास अण्णा आणि सुलोचना काकूंना झाला. कोमलही अवखळ असली तरी समजूतदार होती. आपल्या बापाची हतबलता तिने जाणली होती आणि आपल्या मनात जन्म घेऊ लागलेला प्रेमाचा अंकुर जाळून टाकत तिने उदयसिंहासोबत सात जन्मांसाठी स्वतःला बांधून घेतले फक्त आपल्या बापासाठी! आणि तेव्हापासून ती या सोन्याच्या पिंजऱ्यात तडफडत आपल्या मरणाची वाट पाहत होती. रोज शरीराबरोबरच मनावर होणारे बलात्कार सहन करत होती. तिच्या कॉलेजातील सगळ्यात हुशार मुलगा ज्याने तिचं काळीज कायमचं चोरलं होतं निशांत वाडेकर! अकरावीपर्यंत तो तिच्याच वर्गात होता. बारावीत तो पुण्याला शिकायला गेला तो थेट डॉक्टर होऊनच परतला. त्याला तिच्या मनातलं काही सांगण्याआधीच सगळ्या गोष्टी इतक्या भराभर घडल्या की जणू हेच आपलं नशीब हे मान्य करण्यावाचून तिला पर्याय उरला नाही अन तिने तिचं प्रेम तिने भूतकाळाच्या स्मशानात गाडून टाकलं.
हे सगळे विचार रोजच तिच्या डोक्यात भिरभिरत असत. पण हा म्हणजे जणू काही तिचा दिनक्रम झाला होता आता! उदयसिंहाची बाहेरख्याली तर लग्नाआधीपासूनच जगप्रसिद्ध होती. लग्नानंतर दोन आठवड्यातच तो तिला कंटाळला पण तिला तक्रार करण्याचीही मुभा नव्हती. फक्त स्वतःचे पौरुषत्व जगजाहीर करण्यासाठी त्याने एक अपत्य ठेवले. देवही ज्याचे त्याला योग्य फळ देत असतो. उदयसिंहाच्या पदरातही त्याने अगदी कोमलसारखीच गोंडस मुलगी टाकली होती. पण या सगळ्यात भरडली जात होती ती कोमल!
अचानक एके दिवशी तिची मैत्रीण आयेशाचा तिला मेसेज आला. 'निशांत लंडनहून परत आलाय!' अन् सुकून वाळवंट झालेल्या तिच्या मनात आशेची पालवी फुटली. पण आपलं लग्न झालंय आणि आता आपल्या पदरात एक गोंडस मुलगी आहे हे आठवतच तिने ती पालवी स्वतःच खुडून टाकली.
निशांत वाडेकर म्हणजे तालुक्याचे आमदार भाऊ पाटलांचे खास आबा वाडेकरांचा मुलगा. आण्णांएवढंच किंबहुना त्यांच्याहूनही अधिक वजनदार व्यक्तिमत्त्व! पण एकदम साधेसुधे सरळमार्गी! आबांचा शब्द म्हणजे काळ्या दगडावरची रेघ मानली जायची. त्यानी कधी कुणाला काडीचाही त्रास दिला नव्हता. निशांतही अगदी आपल्या वाडीलांवरच गेला होता. शेवटी खाण तशी माती! राजकारणात त्यांच्या नावाला इतकं वजन होतं की गावातल्या राजकारणात ज्याला टिकायचं असेल त्याला आबांना धरूनच रहावं लागे. आप्पाही याला अपवाद नव्हते. इच्छा नसूनही आप्पांना आबांशी गोड रहावं लागे.
एक दिवस अशीच झोपाळ्यावर बसलेली असतानाच तिला समोरून एक उंची गाडी गेटमधून आत शिरताना दिसली. ती घाईघाईने मागच्या दाराने घरात गेली व आपल्या रूममध्ये जाऊन बसली. बाहेरचे लोक आले की घरातल्या बायकांनी समोर यायचं नाही असा धनावडेंच्या घरचा नियमच होता. तिच्या रूममधून दिवाणखाण्यातली बैठक स्पष्ट दिसत असे. खास उदयसिंहांसाठी तशी रचना केलेली होती. काही सेकंदातच उदयसिंह आप्पा आणि निशांत! हो निशांतच होता तो! तिघे आत आले आणि बैठकीच्या ठिकाणी बसले. तिचा स्वतःवर विश्वासच बसेना. चक्क तिचं पाहिलं आणि अर्थात शेवटचं प्रेम तिच्या नवऱ्यासोबत आणि सासऱ्यासोबत गप्पा मारत तिच्याच घरात बसलं होतं. त्याला ओळखण्यात तिच्याकडून चूक होणं शक्यच नव्हतं! हो तो निशांतच होता. बराच वेळ गप्पा मारून तो निघून गेला. रात्री उशीरपर्यंत तिच्या डोक्यात निशांत घुमत राहिला. उदयसिंह आल्यावर तिने हिम्मत करून विचारलं.
"अहो एक विचारू का?"
"काय?" उदय
"ते निशांत वाडेकर होते ना? सकाळी आलेले?" ती
"हो. तुला काय करायचंय! आणि तू कशी ओळखतेस त्या हरामखोराला?" उदय. त्याचं प्रश्नवजा उत्तर ऐकून त्याच्या कानाखाली आवाज काढावा असं तिला वाटलं.
"आम्ही एका वर्गात होतो." तिने स्वतःला सावरत उत्तर दिलं
"म्हणजे तोही ओळखत असेल तुला!" उदय
"माहित नाही. अभ्यासू होता तो. मुलींकडे फारसं लक्ष नसायचं त्याचं!" ती
"तो मोठं हॉस्पिटल टाकतोय गावात हायवेला! करोडोने पैसा ओतणार आहे. आपली जमीन आहे वाडीजवळ, तिथे हॉस्पिटल करून आपल्याला पार्टनर करून घ्यावं अशी अप्पांची इच्छा आहे. पण तो हरामखोर मानायलाच तयार नाही!" उदय जणू स्वतःशीच बडबडत होता.
"तुम्ही शांततेत घ्या. तो ऐकेल. शांत स्वभाव आहे त्याचा! सगळ्यांना मदत करायचा तो!" कोमल
"तेच तर! झाटू साला! समाजसेवेचे डोहाळे लागलेत त्याला. पैसा नाही कमवायचा म्हणे! लोकांना मदत करायचीय डॉक्टरसाहेबांना!" उदयचा पार चढू लागला.
"गैर काय आहे? आपल्याकडे पैशाची कमी आहे का? लोकांना थोडं दिलं म्हणून काय बिघडतं?" कोमल
"ते काय देतात आपल्याला? एका मताचे पाच पाच हजार मोजून घेतात माकडं!" उदय
तिने त्याच्याशी वाद घालायचं टाळलं. त्याच्या डोक्यात अचानक काहीतरी चमकलं आणि त्याने तिला विचारलं, "तू बोलशील का त्याच्याशी एकदा? आपल्या पार्टनरशिपसाठी?"
"मी?" तिच्यासाठी हा आश्चर्याचा धक्का होता.
"हो हो तूच!" तो
"मला काय कळतं त्यातलं?" ती
"कळायचं काय त्यात. मी सांगेल तेवढं करायचं फक्त!" तो
"नको! मामंजी मारून टाकतील मला!" कोमल
"मी सांगतो त्यांना! हा प्रोजेक्ट हातचा जाता काम नये" उदय
"तुमचं तुम्ही ठरवा!" असं म्हणत तिने पांघरून घेतलं आणि झोपी जाण्याचा प्रयत्न करू लागली.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी तिचा नेहमीप्रमाणे दिनक्रम चालू झाला. तिला पुन्हा आयेशाचा मेसेज आला.' निशांत तुझ्याबद्दल विचारत होता. मी काही बोलले नाही. काय करू?' पाषाणात फुटणारा पिंपळ कितीही वेळा खुडला तरी तो दुप्पट वेगाने पुन्हा फूटतोच. तिने रिप्लाय केला ' नको सांगूस काही!'
आयेशा: त्याचं पण लग्न झालं दोन वर्षांपूर्वी.
कोमल: छान! कुठली आहे मुलगी?
आयेशा: सातारची आहे. पाटील!!
कोमल: काय? त्याने इंटरकास्ट केलं?
आयेशा: जसं काय तू जातीतच केलंस
कोमल: माझं वेगळं आहे. तुला माहिती नाही का?
आयेशा: अजूनही तेवढाच गोड दिसतो गं तो. काल पाहिलं गावात
कोमल: मला का सांगतोयस पण तू?
आयेशा: त्याच्यावर एकेकाळी जीव ओवळून टाकलायस तू. मला माहित नाही का ते?
कोमल: शांत बस! ( ती रिप्लाय केला की आधीचा मसेज डिलिट करून टाकत होती)
आयेशा: त्या उद्यापेक्षा शंभरपट चांगला आहे तो.
कोमल: सांभाळून! माझ्या नवऱ्याबद्दल बोलतेस तू!
आयेशा: सॉरी!
आयेशाने तिला निशांतचा नंबर पाठवला आणि ती ऑफलाईन झाली.
कोमलचं मन ढवळून निघालं. त्याचा नंबर तिने निशा म्हणून सेव्ह केला. दिवसभर तिला अनेकदा त्याला मेसेज करायची इच्छा अनावर झाली पण तिने स्वतःला थांबवलं. रोजप्रमाणे एकटीच संध्याकाळचं जेवण करून ती खोलीत आली आणि उदयला फोन लावला.
"मी येणार नाही आज. काम आहे!"पलीकडून आवाज आला आणि फोन कट झाला. तिच्या अपेक्षांना काही किंमतच नव्हती. खरं तर तिलाच काही किंमत नव्हती. शेवटी हिंमत करून तिने निशांतला मेसेज केला
'हाय!'
निशांत: कोण?
कोमल: कोमल! कोमल आपटे
निशांत: हे हाय! कशी आहेस तू? नंबर कुठून मिळवलास?
कोमल: नशिबात होता मिळाला. मी मजेत आहे. तू कसा आहेस?
निशांत: मी ही मजेत! कुठे असतेस तू सध्या? कॉलेज झालं की व्हाट्सऍप फेसबुक सगळीकडून गायब झालीस अचानक
कोमल: इथेच आहे! आता मी मिसेस उदयसिंह धनावडे आहे.
निशांत: ओह माय गॉड! सरप्राईज! इंटरकास्ट? मी आलो होतो काल तुमच्या घरी.
कोमल: हो पाहिलं मी तुला.
निशांत: कधी भेटूयात मग?
कोमल: नको. मला परवानगी नाही. तुला माहिती आहे धनावडेंचा घरंदजपणा अँड ऑल!
निशांत: ओके ओके! बोल अजून काय म्हणतेस?
कोमल: काही नाही. खूप वर्षं झाली तुझा आवाज ऐकला नाही म्हणून... (पुढे काय लिहावं तिला कळेना)
निशांत: वेट आय विल कॉल यु
कोमल: नको! उदयने ट्राय केला तर मोठा गोंधळ होईल.
निशांत: देवा! कधी बदलणार आपले लोक? आय विल कॉल यु ऑनलाइन म्हणजे लाईन बिझी येणार नाही.
निशांतने तिला नेटकॉल केला.
कोमल: हॅलो
निशांत: हं बोल आता.
कोमल: किती बदललाय तुझा आवाज.
निशांत: तुझाही!
कोमल: बाय द वे काँग्रेट्स!
निशांत: कशाबद्दल?
कोमल: मिसेस पाटील-वाडेकरांबद्दल
निशांत: हाहाहा! थँक्स थँक्स!
कोमल: ठेऊ आता?
निशांत: ठीक आहे
खरं तर त्याला तिचं वागणं विचित्र वाटलं पण त्याने जास्त विचार केला नाही! त्याचा आवाज ऐकल्यानंतर तिला सगळे जुने दिवस आठवले. मैत्रिणी आणि शिक्षकांच्या नजरा चुकवीत चोरून चोरून त्याच्याकडे पाहणं, त्याच्या नावानं असंख्य प्रेमपत्रं लिहीणं आणि त्यातलं एकही त्याला न देणं! वर्गात त्याच्या बाकाशेजारच्या बाकावर बसायला मिळावं म्हणून रोज वर्गातल्या मुलींशी भांडणं! त्या मोरपिशी दिवसांच्या आठवणींनी सुद्धा तिच्या चेहऱ्यावर हास्य पसरलं. एका क्षणासाठी तिला वाटलं सगळं झुगारून द्यावं पण दुसऱ्याच क्षणी आपण किती हतबल आहोत याची जाणीव तिला झाली. पण तिचं मनही तेवढंच हट्टी होतं. ती जेवढं आवळून त्याला बांधून ठेवण्याचा प्रयत्न करत होती तेवढंच ते हिसके मारून मारून बंध तोडत सुसाट उधळत होतं. तिने पुन्हा त्याला मेसेज केला
कोमल: काय नाव आहे रे तुझ्या बायकोचं?
निशांत: नीलम!
कोमल: डॉक्टरच असेल ना?
निशांत: हो. मेडिकलची क्लासमेट आहे. सध्या गेली आहे माहेरी दोन महिन्यांनी डेट आहे
कोमल: अरे वा!
अभिनंदन
!! (खरं तर तिचं काळीज पिळवटून निघत होतं. असं वाटत होतं की तिचे श्वास कुणीतरी हिरावून घेऊन दुसऱ्या कुणाला तरी दिले आहेत.)निशांत: धन्यवाद! बाकी काय आणखी? तुम्ही तर आता आख्या गावच्या महाराणी झालात! मजा असेल!
कोमल: हो ना! पण या काटेरी मुकुटाचं दुःख इतरांना नाही कळायचं! (तिच्या मर्मावरच त्यानं बोट ठेवलं होतं)
निशांत: हं! प्रत्येक गोष्टीची किंमत मोजवीच लागते. शेवटी या जगात फुकट काय मिळतं!
कोमल: आणि मला जे नको होतं त्याची किंमत मला मोजावी लागतेय!
निशांत: तू ठीक आहेस ना? काही प्रोब्लेम तर नाही ना?
कोमल: नाही रे! याला प्रॉब्लेम कसं म्हणू? हेच तर आयुष्य होऊन बसलंय माझं.
निशांत: मला भेटायचं आहे तुला. एकदा
कोमल: उशीर झालाय आता.
निशांत: म्हणजे?? (तिच्या मनातल्या कल्लोळाचा त्याला मागमूसही नव्हता)
कोमल: अरे रात्र खूप झालीय. झोपते आता.( तिने कसंबसं स्वतःला सावरलं.
निशांत: ओके! गुड नाईट!
कोमल: गुड नाईट!
पुढचे दोन तीन दिवस तिला निशांतशिवाय दुसरं काहीच सुचत नव्हतं. ती स्वतःला आवरण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होती. पण एवढ्या दिवसांच्या दुःखाच्या ओझ्याखाली दबलेलं तिचं मन आता ते ओझं पालटून टाकण्यासाठी अधीर झालं होतं. एके दिवशी सकाळी सकाळी आप्पांनी कोमलला बैठकीत बोलवलं. किचनमधून पदराला हात पुसत ती बाहेर आली.
"जी मामंजी!" मान खाली घालून ती त्यांच्यासमोर उभी राहिली.
"त्या आबा वाडेकरांच्या मंडळी, आपल्या ताईसा आजारी आहेत खूप! दोन दिवस झाले अंथरुणाला खिळल्या आहेत. जाऊन तास दोन तास भेटून या त्यांना!" अप्पा
"म..म..मी?" तिच्यासाठी हा मोठा धक्का होता.
"आपल्या घरचं दुसरं कुणी बाईमाणूस आहे का?" आप्पा चहाचा घोट घेत बोलले.
"क..क..कधी जाऊ?" अप्पांसमोर उभं राहणं म्हणजे तिच्यासाठी साक्षात यमराजासमोर उभं राहणं होतं.
"दुपारची तुमची कामं झाली की जा दोन च्या आसपास! परशा सोडून येईल तुम्हाला. मग चार वाजता आम्ही येऊ तुम्हाला न्यायला." आप्पा.
"जी मामंजी! ज...ज...जाऊ का मी?" ती आप्पांशी बोलताना नेहमी अडखळायची.
"जा! आणि जाताना जरा फळं वगैरे न्या! सखुला आणून ठेवायला सांगा आत्ताच!" आप्पा
"जी मामंजी!" ती आत निघून गेली. सगळी कामं उरकून ती आपल्या खोलीत आली.
तिची मनस्थिती अतिशय विचित्र झाली होती. एकतर निशांतला भेटण्याची आयती संधी चालून आल्यामुळे तिला आनंदही होत होता आणि भेटून करायचं काय हा प्रश्नही पडत होता. काही कारण नसताना एक हुरहुर तिच्या मनाला लागून राहिली होती. तिची छाती धडधडत होती. ती कमालीची अस्वस्थ झाली होती. तिने ताबडतोब निशांतला मेसेज केला. 'काकूंना काय झालंय?"
निशांत: बीपी ड्रॉप झालाय. अशक्त आहे त्यामुळे सहन होत नाही.
कोमल: मी येतेय आज भेटायला दुपारी! तास दोन तास थांबणार आहे! आप्पांनीच सांगितलंय.
निशांत: अंग एवढं सिरीयस नाहीये.
कोमल: असू देत. तुला भेटायचं होतं ना? त्यानिमित्ताने भेट होईल तरी! (तिचा उर आणखी जोरात धडधडू लागला!)
निशांत: ठीक आहे. मी असाही घरीच आहे आज. आबा गेलेत शिर्डीला आत्ताच!
कोमल: दोन वाजता येईन.
निशांत: ठिक आहे!
दोन वाजता सगळं आवरून तिने अप्पा आणि उदयसिंहला फोन करून सांगितलं जातेय म्हणून. परशा तिला आबांच्या घराच्या पोर्चमध्ये सोडून तिथूनच चालता झाला. आबांच्या नावाचंही त्याला वावडं होतं. ती सावकाश पायऱ्या चढत आत गेली. समोर मोठा दिवाणखाना होता. त्यांच्या घरापेक्षा जवळजवळ दुप्पट मोठा. सगळीकडे एकदम शांतता होती. दिवाणखाण्याच्या मध्यातून मोठ्या पायऱ्या वरच्या मजल्यावर गेल्या होत्या. भिंतीवर मोठमोठाले पेंटिंग्स टांगलेले होते. तिने आवाज दिला, "कुणी आहे का?"
आतून एक बाई बाहेर आली. लताबाई वाडेकरांची कामवाली होती ती .
"कोण?"
"मी कोमल! आप्पा धनावडेंची सून!" कोमल
"अगं बाई! या वाहिनीसाहेब! बसा!" लताबाई
"काकू कुठे आहेत?" कोमल सोफ्यावर बसत बोलली.
"आत्ताच झोपल्यात! गोळ्या घेतल्यात!" लताबाई
"अरे देवा! त्यांना भेटायला आले होते." कोमल बुचकळ्यात पडली.
"तुम्ही बसा! आमची वैनी आन भाचं यायच्यात आज. माझी अर्धी सुटी हाय! आता छोट्या बाईसा येतील!" लताबाई
"छोट्या बाईसा?" कोमलला काही कळेना.
"धाकल्या ताई! आबांच्या धाकल्या!" लताबाई
ती निशांतच्या बहिणीबद्दल म्हणजे निशीगंधाबद्दल बोलत होती.
"ठीक आहे!" कोमल समोरचं मॅगझिन उचलून चाळु लागली. लताबाई निघून गेली.
"कोमल?" तिच्या कानात आवाज घुमला
तिने मागे वळून पाहिलं तर निशांत जिन्यात उभा होता. तिला काय बोलावं हेच कळेना!
"वर ये ना! आई झोपलीय आत्ताच. इकडे बाल्कनीत बसूयात!"
ती निमूटपणे उठून त्याच्या मागोमाग वर गेली. तो त्याच्या खोलीत गेला. ती दाराशी येऊन उभी राहिली.
"ये ना आत!" तो. ती आत गेली. बेडच्या मागच्या भिंतीवर त्याचा आणि नीलमचा गळ्यात गळे घातलेला मोठा फोटो लावला होता. बाकीच्या भिंतींवरही त्या दोघांचे कॉलेजपासून ते आत्तापर्यंतचे बरेच फोटो फ्रेम करून लावलेले होते. ते न्याहाळत ती क्षणभर त्या फोटोत नीलमच्या जागी स्वतःला पाहू लागली.
"छान आहे नीलम! सुंदर आहेर फोटो!" ती बोलली
"थँक्स! बस ना!" त्याने एक स्टूल तिला बसण्यासाठी पुढे केला.
"काय चाललं आहे मग!" तो कॉम्पुटरवर काहीतरी बटणं दाबत बोलला
"काही नाही रोजचेच रुटीन!" ती. ती अक्षरशः तळमळू लागली होती. हे सगळं कदाचित तिचं होऊ शकलं असतं! आपण काय गमावलं आहे हे समोर दिसल्यावर माणसाला स्वतःचा खूप राग येतो.
"तू खूप शांत झाली आहेस आता. कुणी म्हणणारच नाही तूच कोमल आपटे आहेस म्हणून!" तो हसत तिच्या समोर बेडवर येऊन बसला.
"नाहीचये ना मी आता कोमल आपटे. आता धनावडे झाले ना? आडनावाबरोबर बरंच काही बदलत असतं!" ती उगाच आपल्या नखांचं नेलपेंट खरवड्त होती.
"एवढी सिरीयस का झालीयेस यार तू! कॉलेजात असताना जाम प्रेमात होतो तुझ्या! पण आता तुझा काकूबाई अवतार पाहून वाटतंय फसलो असतो!" तो मोठ्याने हसत बोलला.
तिच्या काळजात चर्रर्र झालं! लग्न हे सामान्य माणसासाठी असं बंधन असत जे तोडणं कितीही प्रयत्न केला तरी तोडणं म्हणजे दिव्यच असतं. आणि ते करून साध्य शून्य होतं. पण हे शून्य साध्य करण्याचा तिचा मोह वरवर वाढत चालला होता.
"कदाचित हे तेव्हा बोलला असतास तर आज मी काकूबाई झाले नसते!" ती खिन्नपणे म्हणाली.
"म्हणजे तु पण? देवा! अशा किती प्रेमकथांचा या भित्रेपणाने बळी घेतलाय देव जाणे!" तो
"खरंच!" तिला स्वतःचा राग येत होता.
"काहीही म्हण हं पण! हे क्षत्रियलोक भारी डेरिंगबाज असतात. बघ आता उदयने तुला मिळवलं आणि नीलमने मला! असं बाणावर खोचलेलं असतं त्यांचं प्रेम! बिनधास्त! आपल्यासारखं पारखून मोजून मापून कॅलक्यूलेटिव्ह प्रेम करता येत नाही त्यांना! त्याचं प्रेम उधाण असतं, वादळी, अमाप आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे बेफिकीर!" तो नीलमला आठवत होता बहुतेक. त्याला नीलममध्ये दुसरी कोमल सापडली आहे याची खात्री तिला पटली कारण तो जे वर्णन करत होता त्यात लग्नाआधीची कोमल अगदी फिट्ट बसत होती!
"त्यांचं सगळंच अतिरेकी असतं! धसमुसळं! प्रेमसारखी नाजूक गोष्टही त्यांना हळुवारपणे करता येत नाही!" ती
"त्यात तर खरी मजा आहे. जिवंतपणा आहे त्यांच्यात एक! हे असलं बुळबुळीत बामणी जगणं काय कामाचं? जगात गोड भातापेक्षा तांबड्या पांढऱ्या रश्श्याचे चाहतेच अधिक आहेत ते त्यामुळेच!" तो पुन्हा मोठ्याने हसला.
"काहीही!" ती
"अगदी तसंच नाही गं! पण त्यांची उत्कटता खरंच अजोड असते. आपण कुठल्याही गोष्टीत त्यांच्याएवढं गुंतू शकत नाही. आपले हिशोब आपल्याला तसं करू देत नाहीत." तो
"उत्कटता हा स्वभाव नाहीये ती भावना आहे. आपल्याला हवा तो जोडीदार मिळाला की उत्कटता आपोआप येते. त्यासाठी कुठल्या जातीचं असावं लागत नाही!" ती
"मे बी! असू शकेल! माझा अनुभव सांगितला मी!" तो.
"माझा वेगळा आहे अनुभव!" ती.
"जाऊदे! ए पण तू अजून तशीच दिसतेस हां कॉलेजला असताना दिसायचीस तशी! हा ओढलेला चेहरा सोडला तर!" तो
"संसारात पडल्यावर स्त्रीला वेळ राहत नाही स्वतःकडे पहायला!" ती खरं तर तिला त्याला घट्ट मिठी मारून मनसोक्त रडावंसं वाटत होतं.
"ते आहेच! पण तुझ्या हाताखाली नोकरचाकर भरपूर असतील ना!" तो
"हो आहेत ना! पण संसार माझा आहे त्यांचा नाही!" ती
"तू बोलायला ऐकणार आहेस का कुणाला?" तो हसत मोबाईलमध्ये काहीतरी चाळे करत बोलला.
ती मोबाईलवरून कुणालातरी कॉल लावण्याचा प्रयत्न करत होती.
"कुणाला लावतेयस?" तो
"काकू झोपल्यात हे मामंजीना सांगावं लागेल. नाहीतर काही खरं नाही माझं! पण उदयसिंह मामंजी किंवा परशा कुणाचाही फोन लागतच नाहीये!" ती अस्वस्थ झाली होती.
"तुला बोर होतंय का इथे?" तो
"नाही भीती वाटतेय!" ती
"काय भीती? तू बस इकडे मी काम करत बसतो माझी!" तो उठून आपल्या टेबलजवळ गेला.
तो ही आपल्यावर प्रेम करत होता हे कळल्यावर तिला थेट बाल्कनीतून खाली उडी मारावीशी वाटली. जेव्हा उदय आप्पांना घेऊन घरी आला होता तेव्हा आपल्यापैकी कुणालाच आबांची आठवण कशी झाली नाही याचा तिला पश्चाताप होऊ लागला होता. आबांनी नक्कीच आप्पाला परत जायला लावलं असतं यात आप्पानाही शंका वाटली नसती.
तिने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि डोळे मिटले. तिचे लग्नाआधीचे दिवस तिच्या डोळ्यांसमोर तरळू लागले. किती आनंदी होतो आपण इतर अगळ्यांसाठी आपला आनंद आपण कायमचा गमावून बसलो. तिचे डोळे ओले झाले. आण्णा-आई, सौरभ सगळ्यांसाठी आयुष्याचं बलिदान दिलं आपण! पण माझं काय? माझ्या सुखाची चिंता करणारं कुणी आहे? एक क्षण मला सुख मिळावं म्हणून कुणी काही करतं? अचानक लग्नाआधीची कोमल तिच्यात संचारू लागली. मग मी का सगळ्यांचा विचार करतेय? खरं तर मी आता माझाच विचार करायला हवा! बास! आता सगळ्यांसाठी खूप केलं आता जगायचं स्वतःसाठी!! नाहीतर जसं हक्काच्या निशांतला गमावलं तसं अजून कायकाय गमावू आपण? तिचं डोक्यात विचारांचा कल्लोळ माजला होता. तिने स्वतःशीच काहीतरी ठरवलं होतं.
"निशांत! तुझं काम खूप महत्त्वाचं आहे का रे?" ती
"तसं नाही! पण तू अनकम्फर्टेबल होतेयस गप्पा मारायच्या तर मग वेळ आहे तर उरकून घ्यावं म्हटलं!" तो फाइल बंद करत बोलला.
"एक सांगायचं आहे तुला!" ती. शाळेत असताना पहिल्यांदा भाषण करण्यासाठी स्टेजवर जाताना जसं पोटात गोळा उठतो तसं तिचं झालं होतं. उर धडधडत होता घशाला कोरड पडली होती.
"सांग ना!" तो उठून पुन्हा बेडवर येऊन बसला.
"माझं आजही तुझ्यावर खूप प्रेम आहे!" ती कातर स्वरात बडबडली.
"माझं ही आहे!" तो हसला.
"मी मस्करी करत नाहीये!" तिला थोडासा राग आला.
"मी ही मस्करी करत नाहीये!" तो पुन्हा हसला.
"निशांत!" ती वैतागली
"कोमल! तू किती मस्करी करतेस ते मला माहिती आहे. ही स्टाईलच आहे तुझी. मी फसणार नाहीये!" ती कॉलेजात मुलांची थट्टा करायची तशीच आत्ताही करत असावी असं त्याला वाटत होतं. पण ती तिच्या मनातलं त्याला सांगत होत. लांडगा आला रे आला गोष्टीतल्या मेंढपाळासारखी तिची अवस्था झाली होती. वैतागून काहीही विचार न करता तिने त्याच्या अंगावर थेट झेपच घेतली. तिच्या धक्क्याने तो बेडवर उताणा पडला आणि ती त्याच्या अंगावर. त्याला काही कळायच्या आतच तिने आपल्या बारीक नाजूक ओठांमध्ये त्याचे ओठ गच्चं पकडत डोळे मिटून एक दीर्घ चुंबन घेतले. अचानक झालेल्या या हल्ल्याने तो ही गडबडून गेला. तिला दूर ढकलण्यासाठी उठलेले त्याचे हात तसेच हवेत थांबले आणि नकळत त्यानेही मन उंचावत तिच्या उत्कट चुंबनाला प्रतिसाद दिला. अचानक भानावर येत ती त्याच्यापासून दूर झाली आणि समोरच्या खिडकीजवळ जाऊन उभी राहिली.
तिचं डोकं काम करेनासं झालं. तिला खूप छान वाटलं पण का कोण जाणे तिला गुदमरल्यासारखं होत होतं. वर्षानुवर्षे अंधारकोठडीत राहिलेल्या कैद्याला सूर्यप्रकाश पाहिल्यावर जसा आनंद होतो पण तो सूर्यप्रकाश सहनही होत नाही अगदी तसंच तिचं होत होतं. तिची छाती जोरजोरात वर खाली होऊ लागली. पुढे काय होणार होतं तिला काहीही माहिती नव्हतं.
इकडे अचानक घडलेल्या या सगळ्याने गडबडून गेलेल्या निशांतचीही अवस्था काही वेगळी नव्हती. आत्ता जे झालं ते खरंच झालं की तो एक भास होता हे त्याला कळेना. आख्ख कोवळं वय जिच्या स्वप्नांच्या सानिध्यात गेलं तिने आज लग्न झाल्यावर त्याला असं आश्चर्यचकित केलं होतं. तो तिला न्याहाळू लागला. गडद जांभळ्या रंगाची शिरशिरीत साडी आणि त्याच रंगाचा ब्लाउज घातला होता. खिडकीतून ऊन पडल्याने तिचा चेहरा, साडीच्या पदराच्या वरची छाती आणि खांदा उजळून निघाला होता. तिचा सावळा रंगसुद्धा उन्हाने चकाकत होता. तिचं कमनीय शरीर किती आकर्षक आहे त्याला आत्ता दिसत होतं. कारण त्या नजरेने त्याने तिला कधी पहिलंच नव्हतं. तिची पाठ जवळजवळ उघडीच होती, तिच्या ब्लाउजची पाठच तेवढी रुंद आणि खोल होती. ब्लाउजच्या शिरशिरीत कपड्यातून तिची पांढरीशुभ्र ब्रा तिच्या मांसल शरीरात रुतलेली दिसत होती. पाठीच्या मधली घळई ब्लाउजपासून सुरु होत तिच्या कमरेवर एक जीवघेणं वळण घेत तिच्या साडीच्या आत गेली होती. पाठीच्या खालचे फुगवटे घट्ट लपेटलेल्या साडीमुळे उठावदार दिसत होते. या झटापटीत तिच्या घट्ट आवळून अंबाडा बांधलेल्या केसातून एक बट निसटून तिच्या चेहऱ्यावर झुलत होती. आणि ती हाताची घडी घालून खिडकीतुन बाहेर बघत उभी होती. अशा वेळी तोल जातोच. त्यात ज्या व्यक्तीसोबत आख्ख आयुष्य घालविण्याची स्वप्नं पहिली असतील तीच व्यक्ती समोर असेल तर हे आणखीच अवघड होऊन बसतं.
क्रमशः
0 comments: