होळी... भाग १
गावात MIDC आल्यामुळे लोकांकडे पैसा बक्कळ झाला होता. बिना कष्टाचा पैसा खिशात न राहता डोक्यावर बसतो अस म्हटलं जायचं ते आता प्रत्यक्षात पहायला मिळू लागलं होतं. गावतल्या प्रत्येक दहा घरांमागे एक मंडळ आणि ग्रुप उगवले होते. दोन नंबरचा पैसा पाण्यासारखा... छे छे.... दारूसारखा घराघरातुन वाहत होता.
या दोन नंबरच्या करभारांमधील एक नंबर व्यक्तिमत्त्व म्हणजे दादा कोल्हे! गावात कुठेही उभा राहिलात तरी दिसेल अशी त्यांची हवेली. दारात करोडोच्या किमतीच्या डझनभर गाड्या. संरक्षणासाठी नव्हे तर पैशाचा माज दाखविण्यासाठी पाळलेली पाच पंधरा जातवान कुत्री. आणि पैशाच्या मागोमाग येणारा थुंकीसुद्धा झेलायला तयार असणाऱ्या तथाकथित कट्टर समर्थकांचा मेळावा; असा दादासाहेबांचा थाट.
या वर्णनावरून दादासाहेबांच चित्रही डोळ्यासमोर उभं राहीलंच असेल. पण नाही. दादासाहेब म्हणजे पंचवीस सत्तावीस वर्षांचा उमदा देखणा तरुण! मध्यम उंची वयवस्थित भांग पाडलेले केस. कायम कडक इस्तरीचे कपडे. नाही पांढरे पुढारी टाईप नव्हे एखाद्या मोठ्या कंपनीचा मोठा अधिकारी असावा असं वाटेल असा त्याचा पेहराव. डोळ्यांवर बिना फ्रेमचा बारीक चष्मा आणि कायम मोबाईलमध्ये डोकं खुपसलेले. कुणी त्याच्याशी बोलत असलं तरी तो मोबाईलमध्ये बघतच बोलणार. अगदी धीरगंभीर स्वरात! निलेश यशवंत कोल्हे या नावाची आज चलती होती. गावतलं पानही त्याच्या आज्ञेशिवाय हलायचं नाही. शिक्षणाने सिव्हील इंजिनिअर पण पेशाने व्हाईट कॉलर गुंड! त्याने कधी कुणाला चार बोटांनी स्पर्शसुद्धा केला नव्हता पण आपल्या तल्लख डोक्याच्या जोरावर आख्खा गावच काय जवळजवळ अख्खा तालुका मुठीत ठेवला होता असं म्हटलं तरी चालेल. मोठमोठ्या उद्योगपतींपासून ते दिगग्ज राजकारण्यांसोबत त्याची नेहमीची उठबस असे. रोज संध्याकाळी सहाच्या पुढे हवेलीच्या बागेत त्याचा दरबार भरे. लोक कामं घेऊन येत, प्रश्न घेऊन येत तसं काही नसेल तर नुसत्याच इकडच्या तिकडच्या गप्पा होत.
त्यादिवशी असाच रिकामा वेळ होता. काही जवळचे कार्यकर्ते आणि MIDCतल्या कम्पनीतले काही अधिकारी गप्पा ठोकत तिथे बसले होते. त्याचं नेहमीप्रमाणे मोबाईलमध्ये काम चालू होतं. इतक्यात पाच पंधरा जणांचा घोळका गेटमधून आत आला.
"दादासाहेब!येऊ का म्हटलं?" गावातल्या युवकांचा स्वयंघोषित अध्यक्ष म्हणजे निलेशभय्या सावळे.
"ये भय्या बस की!" दादासाहेब
"काय दादासाहेब होळी आलीय. काही नियोजन हाय का नाय? नाय कुटं काय हालचाल दिसंना म्हून म्हन्तो!" भय्या. बाकीची पोरं त्याच्या खुर्चीमागे हाताच्या घड्या घालून उभी राहिली.
"अरे भय्या नियोजन काय त्यात पंधरा बोकडं आहेत धुळवडीला. अजून काय तमाशा आणतो का आता!" दादासाहेब
"नाय राव! ती रंग खेळायला एखांदी नटीबीटी नको का राव. आपली पोरं बिचारी कधी कुठल्या पोरीकडं बघतपण नायेत. म्हणता त्यानला मनोरंजन तेव्हढंच!" तो मोठ्याने हसला.
"अरे ही काय दहीहंडी आहे का? नशेत कुणीतरी वेडंवाकडं करायचं आणि मग पत्रकार आहेतंच बातम्या छापायला. काय मेंगडे साहेब!" दादासाहेब मेंगडे पत्रकाराकडे बघत म्हणाले.
मागील दोन वर्षात लोकांची सण साजरे करण्याची पद्धतच मुळात बदलून गेली होती. पूर्वीप्रमाणे आता सण साधेसुभे राहिले नव्हते. आता ते ग्लॅमरस आणि स्पॉन्सर्ड झाले होते.
पूर्वीच्या दहीहंडीला लोक थर बघायला जमायचे आजकाल स्टेजवरील अप्सरांना बघायला जमतात. मंडळा मंडळांमध्ये सिनेतारका आणण्याची जणू स्पर्धाच लागायला लागली होती.
"काय बी का दादा? आपली पोरं हुल्लडबाजी करत्यात कदी?" भय्या
"अरे पण हे नवीनच काय? आणि कोणती नटी तयार होईल असं रंग खेळायला यायला?"
"ह्योका दादा ती राष्ट्रसेनावाल्यांनी लढेगावात जोरदार तयारी केलीय. सीरिअलची नटी ठरवलीय. नटी स्टेजवर बसणार निस्ती आपला धिंगाणा खाली. स्टेजवर नो इंट्री!" भय्या.
"अरे त्याची लेवल काय आपली लेवल काय. कुणाबरोबर तुलना करतोयस तू. गटारातली डुकरं ती!" दादासाहेब
"तेच तं! डुकरं गु सोडून पाचपकवान खायला लागली. आपलं काय? आपलं श्टाण्डर्ड दावायलाच पायजेल त्यानला." भय्या काय हार मानायला तयार नव्हता.
"दादासाहेब आहे पोरांची इच्छा तर करून टाका एखादा कार्यक्रम! कशाला ताणता?" पाईप कंपनीतले साहेब बोलले.
"अहो पण साहेब!..." दादासाहेब
"पन बिन काय नाही दादाराव! पोरं उर फुटोस्तोर पळत्यात राव. तुमची हाक पुर्न होयच्या आधी दारात असतंय पोरगं! तेंच्यासाठी तरी नाय म्हणू नका! वर्गणी करू पायजेल तर!" भय्या. मागच्या पोरांनी उगाच चेहरे केविलवाणे केले.
"भय्या! जास्त शिंगं आल्याली दिसत्यात. भडव्या माज आला व्हय रं! वर्गणी करणार का आता तू?" दादाला राग आला की तो त्याच्या गावच्या रांगड्या भाषेत बोलत असे. तो तसं बोलला की सगळे घाबरत.
"तसं न्हाय हो दादाराव! तुम्ही उलटा इचार घिऊ नगसा डोसक्यात. सज बोलून गेलो दादाराव. तुमी असताना वर्गणी हुईल का कदी गावात. अन म्हूनतर तुमच्यापशी आलो नव्हं का? चिरडीला जाऊ नगासा!" भय्या घाबरला
"चला निघा तुम्ही सगळे मी बघतो. भय्या तू थांब!" दादासाहेब पुन्हा नॉर्मल.
त्या पोरांना कळेना. ती उगाच भय्या कडे बघू लागली.
"आरं, व्हय ना फुडं! कानात गड्डे घातल्यात का काय? दादाराव काय म्हनलं आयकलं नव्हं? निगा चला. हाला!" भय्या खेकसला. पोरं तकाट पळाली.
"भय्या आत्ता ऐकतोय. असली नसती थेरं नकोयत पुन्हा. कामाधंद्यांना लाव त्यांना म्हणजे डोकी शाबूत राहतील! परत कुणी असले हट्ट करायला लागले तर तूच चार शब्द ऐकवून गप्प करायचं त्यांना!" दादासाहेब
"पोरं संभाळाव लागत्यात ना दादाराव!" भय्या
"आरं काय उपटायला अध्यक्ष झालायस व्हय? भलंबरं तुलाच कळत न्हाय तर तू काय झाट्टं संभाळणार त्येंला? सगळी येड्या भोकाची आन तू त्याचा म्होरक्या. दलिन्दरी लक्षणं सालं. बरं का सायेब ही अशीच मरायची. ह्यांला उद्याची चिंताच न्हाय मजामस्ती पायजेल नुसती. एखाद्याला जा लाईनीवर कामाला म्हटलं तर गांडीव काटा फुटतो डुकरांच्या!" दादासाहेब गरजलाच.
"दादाराव थंड घ्या! यवढी बार फकस्त! पुन्हा माजी हमी! एकशे न एक टक्का! बास यवढी बार घ्या पदरात!" तो काकुळतीला आला.
"ठीक आहे थोड्या येळानं फोन करील पक्या तुला. काय पैशे बिशे पायजेलेत का?" दादाचा पारा चढलेलाच होता.
"नको. घिन मंग परत. जातो आता. आयघाल्यांची मुस्काडंच रंगवतो एकेकाची. येतो दादाराव" भय्या उठला.त्याचा मूड बघून बाकीच्या सगळ्यांनीही भय्याबरोबर काढता पाय घेतला.
कुणाला तरी फोन लावून दादा गाडीच्या दिशेने निघाला. त्याने तडक पुणे गाठले. पुण्यातही त्याचा मोठा बंगला होता. तिथे पोचला तर दारातच त्याचा पुण्यातला मॅनेजर दोशी उभा होता.
"नमस्ते दादासाहेब!" गाडीचा दरवाजा उघडत दोशी बोलला.
"नमस्ते. दोशी पुढच्या शनिवारी कार्यक्रम आहे गावात होळीचा. ते लढेगावला लोकांनी काय प्लानींग केलय ते पहा आणि सांगा मला दहा मिनिटांत. पुन्हा फोन कानाला लावत तो आत गेला. दोशीनेही कुणालातरी फोन लावला.
थोड्या वेळाने आत येऊन दोशीने त्याला सगळं समजावून सांगितलं.
"आईच्या गावात ह्या भय्याच्या नसती गाढवं उडवून घेतं येड्झवं कुठलं!" दादा पुन्हा पिसाळला.
"आज काय काम आहे का दादासाहेब?" दोशी चपापला.
"आपल्याला पण एखादी नटी बघा. टीव्ही ऍक्टरच बघा." दादा
"ठीक आहे! पंधरा मिनिटांत कळवतो!" दोशी
"आणि हो दोशी! आज रात्रीसाठी सोय करा. आणि मागच्या वेळीसारखी मेंगळट नको! नीट बघून घेत जा जरा!" दादासाहेब
"ठीक आहे साहेब!" म्हणून दोशी बाहेर गेला.
दादा तसं सुपारीही खात नसे तो पण पुण्याला आला की एखादी अप्सरा मागवून कार्यक्रम त्याचा ठरलेलाच असे. बायकांचं मोठं व्यसन होतं त्याला. आणि म्हणूनच त्याने अजून लग्नही केलेलं नव्हतं.
""साहेब दहा बारा बघितल्या पण होळी म्हटलं की नको म्हणत आहेत. एक आहे सुलेखा टाकळकर, ती तयार आहे! पण सशर्त!" तो चाचरत बोलला आणि त्याने मोबाईलमधील तिचा फोटो त्याने दादासमोर धरला
"बोला तिच्याशी आणि ठरवा! तशी बऱ्यापैकी फेमस आहे ती. आणि ते लढेगाववाले तरी काय अशी खूप तरुण आणणारेत तेव्हा. त्यांच्यापेक्षा कैक पटींनी चांगलीच आहे ही. फायनल करा!" म्हणून तो बेडरूममध्ये निघून गेला.
रात्रीचा कार्यक्रम उरकून दादा पहाटे पुन्हा गावात पोचला.
येण्याआधी दोशीशी बोलून सगळं फायनल करून घेतलं.
पुन्हा संध्याकाळी सभा भरली. भय्या वाट पाहतच बसला होता.
"भय्या हे घे आणि पुढचं बघ आता तू. पक्याकडून पाकीट घेऊन जा जाताना." दादाने एक फाइल त्याच्याकडे दिली.
"दादाराव! तुमच्यासारखं कोन नाय बगा. लाज राखलीत आमची." भय्या उगाच स्तुती करू लागला.
"पंचायत समिती आलीय म्हणून. नाहीतर असले फालतू लाड पुरवले जाणार नाहीत पुन्हा. लहान पोरांसारखे हट्ट तुमचे. सुधारा आता, आणि हो त्या बाईने बरंच दानधर्म केलाय समाजकार्य केलंय सांध्याकाळी सन्मानपत्र द्यायचा कार्यक्रम ठेवा. नुसतीच हुल्लडबाजी नकोय." दादा
"दादाराव, बास की आता. करून केल्यालं बोलून कशापायी घालवता!" भय्याचा लाळघोटेपणा चालूच होता.
गप्पा टप्पा झाल्या सगळे आणि सगळे घरी गेले.
पोरांच्या तयाऱ्या चालू झाल्या. सगळे उत्साहात होते गावोगाव फ्लेक्स लागले. शाळेच्या मैदानावर एक मोठं स्टेज उभं राहू लागलं. पेपरात जाहिराती, फेसबुक व्हाट्सअप्प वर मेसेजेस सगळी धामधूम चालू होती. आदल्या रात्री दादा जेवण करून बागेत फेऱ्या मारत होता. त्याचा फोन वाजला.
"हं कोण बोलतंय?" त्याचा ठेवणीतला आवाज!
"नमस्कार दादासाहेब, मी सुलेखा बोलतेय! थोडं बोलायचं होतं वेळ आहे का?"
"बोला सुलेखाजी!" तो
"कार्यक्रमाचं टायमिंग थोडं ऑड आहे. मी रात्री प्रवास करत नाही. माझी राहण्याची सोय झाली असती तर फार बरं झालं असतं!" ती
"म्हणजे सावळेंनी सोय केली नाहीये का? मी बोलतो त्यांच्याशी." तो
"नाही नाही. मीच त्यांना बोललेले नाहीये अजून. Actually फोन मी वेगळ्याच कारणासाठी केला होता पण म्हटलं हे ही कानावर घालावं." ती
"मग अजून काही काम आहे का?" तो
"खरं तर मला भीती वाटते आहे. एवढ्या क्राऊडला मॅनेज कसं करणार तुम्ही? सेफ आहे ना प्लेस?"ती
"त्याची काळजी नका करू. स्टेजवर मी असेन सोबत आणि आमच्या घरातिलाच व्यक्ती असतील फक्त. इतर कुणालाही स्टेजवर येऊ दिलं जाणार नाही." तो
"थँक गॉड! मला खरंच खूप टेन्शन आलं होतं!" ती
"डोन्ट वरी वी विल टेक केअर! अजून काही?" तो
"नाही थँक्स! गुड नाईट!"
गुड नाईट म्हणून त्याने फोन ठेवला आणि तो झोपायला निघून गेला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी बरोबर दहा वाजता सुलेखाची गाडी गावात आली. सगळ्या औपचारिकता झाल्यावर ते दादाच्या हवेलीवर आले.दादा तिला प्रथमच भेटत होता. वय साधारण पस्तीस. पण घरची जिम असल्यामुळे तिने स्वतःला चांगलेच मेन्टेन केलं होतं. गव्हाळ गोरा रंग. आणि पस्तिशीची वळणे नुकतीच आकार घेऊ लागलेली! तिला पाहताच दादा क्षणभर सुन्न झाला. चारचौघात तिच्यावर नजर जाईल एवढी सुंदर ती नव्हती पण एकदा नजर गेल्यावर हलणार नाही एवढं निश्चित!
तिथे नाश्ता करून दादा, त्याच्या घरातील दोन तीन माणसं आणि सुलेखा कार्यक्रमाच्या ठिकाणी निघाले. शाळेत पोचल्यावर त्यांचा स्वागत समारंभ सत्कार वगैरे झाले. स्पीकरच्या मोठाल्या भिंती उभ्या केलेल्या होत्या. दहा बारा टँकर उभे होते. एक मोठी तात्पुरती टाकी शाळेच्या मैदानावर बांधलेली होती. त्यात पाणी भरून रंग तयार केला होता. बाजूला टेबलांवर रंगांचे ढीग लावलेले होते. आजूबाजूच्या साताठ गावातले सगळे तरुण तिथे जमा झाले होते. सकाळी सकाळी पहिल्या धारेची धुंदी बहुतेकांच्या डोळ्यांवर दिसत होती. तालमीच्या तीसेक पैलवानांनी स्टेजच्या कडेने कडं केलेलं होतं. दादा आणि सुलेखा स्टेजच्या पुढच्या कडेला बसले होते. दादाने पांढरा सलवार कुर्ता घातला होता. सुलेखानेही पांढरी कुर्ती, पांढरा दुपट्टा आणि पांढरीच लेगिंग घातली होती.
पक्या रंगाची थाळी घेऊन आला. दादाने आपल्या मुठीत रंग भरून घेतला. सुलेखानेही घेतला. दोघे थोडे पुढे होऊन उभे राहिले. "महाकालेश्वराच्या नावानंsssss!" दादाने मोठ्यांदा आरोळी ठोकली.
"चांssssss गभलंssssss!" चा गजर झाला!
त्या दोघांनीही आपल्या मुठीतले रंग समोर हवेत उधळले. एकच गलका झाला. स्पीकर दणदणाटू लागले. पोरांनी टाक्यांमध्ये धडधड उड्या घेतल्या. डीजे च्या तालावर सगळे वेड लागल्यासारखे नाचू लागले. काही वेळाने पोरं दादाला खाली येण्याची विनंती करू लागले. भय्या स्टेजवर गेला आणि त्याने त्याला हाताला धरून खाली आणले. गावातल्या दोन चार मोठ्या लोकांनी दादाला रंगांनी भरवून टाकले. थोडावेळ त्यांच्यासोबत नाचून दादा बाजूला झाला. खिशातला रुमाल काढून त्याने आपलं तोंड पुसलं. सगळे बेभान झाले होते. बाटल्या कोऱ्याच रिकाम्या होत होत्या. शाळेच्या कचराकुंडीत बाटल्यांचा खच पडला होता. कुणी थांबायचं नाव घेईना. मध्येच एखाद्या टँकरचा पाईप उघडून सगळ्या गर्दीवर पाण्याचा जोरदार फवारा मारला जात होता.
दादाने स्टेजवर जाता जाता पुन्हा आपल्या दोन्हीही मुठी रंगांनी भरून घेतल्या. सुलेखाच्या मागून येऊन त्याने तिचा चेहरा मान आणि गळा रंगांनी भरून टाकला. तिचं तोंड माकडासारखं दिसू लागलं.अचानक झालेल्या हल्ल्याने ती गडबडली. आपल्या दुपट्टयाला तोंड पुसत तिने स्वतःला सावरले. मध्ये मध्ये उभे राहत ती हात उंचावून, हलवून तरुणांना प्रोत्साहित करत होती. पोरं काही केल्या थांबत नव्हती.
"तुम्ही अचानक सरप्राईज दिलंत हं!" ती वाकून दादाच्या कानात बोलली. डीजेच्या आवाजामुळे त्यांना जवळ जाऊन बोलावं लागत होती. वाकल्यामुळे त्याला तिच्या स्तनाच्या मधील फट दिसली. तिच्या मानेवर चिकटलेला रंगाचा एक ढेकुळ तिथे घसरला.
"मला आधी वाटलं राग आला की काय तुम्हाला!" तो तिथून नजर हटवत बोलला.
"छे हो! उलट कितीतरी वर्षांनी रंग लावलाय मला कुणीतरी!" असं म्हणत तिने तिचे रंगांनी माखलेले तळवे त्याच्या गालावर चोळले. तिच्या या स्पर्शाने त्याच्या डोक्यात ठिणगी पडली.
"बस्स करूयात आता. आपण निघू. हे लोक दोनतीन तास तरी हलणार नाहीत अजून. संध्याकाळी पुन्हा सत्काराचा कार्यक्रम आहे. तुमचा आरामही होईल तोपर्यंत!" तो
"मी तेच म्हणणार होते तुम्हाला!"ती
तो पक्याच्या कानात काहीतरी कुजबुजला. आणि उठून उभा राहिला. खाली धिंगाणा चालूच होता. तीही उभी राहिली. दोघांनीही एकदा गर्दीकडे बघून हात उंचावला आणि ते पायऱ्या उतरून स्टेजवरून खाली आले. गाडी तिथेच उभी होती. दोघेही गाडीत बसले आणि गाडी हवेलीच्या दिशेने उधळली.
घरी गेल्यावर दादा तिला त्यांच्या गेस्ट हाऊसमध्ये घेऊन गेला. रामा तिची भलीमोठी सुटकेस घेऊन त्यांच्या मागे गेला. त्यांचं गेस्ट हाऊस म्हणजेसुद्धा एका मोठा बंगला होता. त्याने तिला सगळं गेस्ट हाऊस दाखवलं.
"तुम्ही फ्रेश होऊन आराम करा. मी येतो!"
"ओके. सी यु देन!" असं म्हणत तिने केस मोकळे करत तिने वाकून सुटकेसमधून टॉवेल काढला. वाकल्यावर त्याला पुन्हा एकदा तिची गल्ली दिसली. तिची कुर्ती जरा लूज असल्याने यावेळी त्याला तिची डाव्या बाजूचा जवळजवळ आख्खा स्तनच दिसला. क्षणार्धात त्याने स्वतःला सावरले आणि तो तिथून निघून गेला. घरात जाऊन त्यानेही अंघोळ केल. तिचं जेवण तिकडे पाठवलं आणि स्वतःही जेवला. जेवण झाल्यावर तो बेडवर पडून आराम करत होता. पण तिची छाती काही त्याच्या डोळ्यासमोरून हटत नव्हती. त्याला नेहमीच विवाहित स्त्रियांबद्दल कमालीचं आकर्षण वाटत असे आणि त्यात सुलेखा म्हणजे एकदम परफेक्ट गृहिणीची व्याख्या म्हणावी अशीच होती. ती रोलही त्याच प्रकारचे करायची. तिचा प्रत्येक अवयव तिचं वय ओरडून ओरडून सांगत होता. तशी खऱ्या आयुष्यात ती बरीच फॉरवर्ड होती पण समाजात वावरताना ती आपलं व्यक्तिमत्व झाकून ठेवत असे. पस्तिशीच्या स्त्रिया म्हणजे मेजवानी असतात. सुंदरतेच्या आणि परिपक्वतेच्या शिखरावर असतात. पस्तिशीत एखादी स्त्री जेवढी आकर्षक दिसते तेवढी ती त्याआधी कधीच दिसत नाही किंवा नंतरही दिसत नाही. शारीरिक बदल पूर्ण होऊन एक प्रकारची सुडौलता त्यांच्या शरीराला आलेली असते. तसेच 'त्या'बाबतीत त्यांना अनुभव आलेला असतो. त्यांचं स्वतःच अस्तित्त्व या वयात त्यांना खऱ्या अर्थानं जाणवू लागलेलं असतं. एकंदरीतच पस्तिशीत स्त्री ही खऱ्या अर्थाने सगळ्याच बाजूंनी पूर्ण परिपक्व झालेली असते. आणि सुलेखा तर आणखीच जास्त आकर्षक होती.
तिचे डोळे खूप बोलके होते. सुडौल मध्यम बांधा. बहुतेकवेळा पाठीवर रुळणारे रेशमी काळेशार केस.उफाड्याची टच्च छाती, अगदी किंचित फुगीर पोट, भारदस्त म्हणता येणार नाहीत पण शरीराच्या मानाने जरा मोठेच असलेले नितंब, कमालीची आकर्षक बारीक वळणदार कंबर, फुगलेल्या मांड्या आणि नडग्या! तिचे हातही लांबसडक होते, जरासे भरलेले दंड आणि नाजूक बोटं. जेव्हा ती साडी नेसायची तेव्हा मुद्दामहून ती तिचं पोट उघडं ठेवायची. पदर अशा प्रकारे घ्यायची की पदराने तिची बेंबी तर झाकली गेली पाहिजे पण तिची झलक पाहणाऱ्याला जाणवली पाहिजे. पदर आपल्या भारदस्त उरोजांना घट्ट आवळून खांद्यावर पिन लावायची. तिचे ब्लाउजही खूप स्टायलिश असायचे. हॉल्टर नेक तिचे आवडते होते. साधे घातले तरी बहुतेकवेळा एक तर ते मागे फक्त नाड्यांनी बांधलेले असत किंवा आखखी पाठ दाखविणाऱ्या चित्रविचित्र डिझाईनचे तरी असत. अगदी हलका मेकअप करायची पण लिपस्टिक मात्र एकदम भडक रंगाची वापरत असे. तिच्या टपोऱ्या नाजूक ओठांना ती शोभुनही दिसे. त्याच्या डोक्यात तिची हजारो चित्रे भिरभिरु लागली. खरं तर त्या दिवशी तिचं नाव ऐकल्यापासूनच त्याच्या डोक्यात तिचे विचार चालू झाले होते. तो तसाच उठला आणि गेस्ट हाऊसकडे गेला. दरवाजातून आत गेला तर अंघोळ करून ती सोफ्यावर पडून टीव्ही पाहत बसली होती. ती त्याला पाठमोरी दिसली. तिचे केस ओले होते. बहुधा तिच्या शॅम्पूचा वास सगळीकडे दरवळत होता. घसा खरवड्त तो बोलला
"आलं तर चालेल का?"
"कोण? ओ! तुम्ही? या ना बसा! झोपच येईना म्हणून टीव्ही पाहत बसले." तिने जरा आवरून सावरून बसली.
"मी म्हटलं एवढा कलावंत आपल्या घरी आलाय आणि आपण त्याला एकटं बसवलंय. बरं दिसत नाही ना?" तो
"तसं काही नाही हं! साधी टीव्ही ऍक्टरेस आहे मी. आणि फुकट नाही आलेले इकडे मी. त्यामुळे एवढा विचार नका करू!" ती.
तिला कुठं ठाऊक होतं त्याच्या मनात काय चाललं होतं. तो एकटक तिला न्याहाळत होता. तिने काळ्या पिवळ्या रंगाची सुळसुळीत पातळ साडी नेसली होती अगदी तिच्या नेहमीच्या पद्धतीने. तिचा स्लिव्हलेस ब्लाउज काळ्याच रंगाचा होता. साडी इतकी पारदर्शक होती की तिच्या पदराआडचं सगळं दृश्य त्याला त्यातून आरपार दिसत होतं. ब्लाउजचा गळा जरा जास्तच खोल होता. तिचे उघडे गोरेपान दंडही त्याला आकर्षित करत होते. एव्हाना मनातल्या मनातच त्याने तिला नग्न केलं होत.
"तुम्ही लग्न जरा लवकरच केलंत नाही?" तो भानावर येत बोलला.
"छे हो! तीस वर्षांची होते मी लग्नात! अजून किती उशीर करणार?" ती
"अहं! तुम्हाला कळलं नाही मला काय म्हणायचंय ते." तो
"म्हणजे?" ती
"म्हणजे अजून माझं लग्न नाही न झालेलं!" तो हसत म्हणाला.
"ओह! खरंच घाई झाली हो! तुम्ही हँडसम आहात त्याच्यापेक्षा आणि यशस्वीही!" तिला वाटलं तो विनोद करतोय म्हणून तिनेही तसं उत्तर दिलं.
"स्मार्टही आहात तुम्ही! साहसा अशा स्त्रिया पाहायला मिळत नाहीत." तो उठून तिच्या शेजारी जाऊन बसला.
"तुमच्यापेक्षा कमीच म्हणावं लागेल. एवढ्या कमी वयात केवढी मजल मारलीय तुम्ही? ते काय स्मार्ट असल्याशिवाय का?" तिला त्याच्या मनसुब्यांचा वास येऊ लागला होता म्हणून ती चतुराईने विषय बदलू पाहत होती.
"हे तर कुणीही करू शकतं. एवढं कमावूनही साधं एखाद्या मुलीला इंप्रेससुद्धा नाही करू शकलो." तो
"असं काही नाही. कदाचित तुम्हाला माहिती नसेल कोण कोण इंप्रेस झालंय ते." तिला त्याच्याकडे पाहण्याचीही हिम्मत होईना.
"तुम्ही?" तो एकटक तिच्याकडे पाहत होता
"म.. म...मी? काय?" तिच्या छातीतली धडधड तिला ऐकू येऊ लागली होती.
"तुम्ही झालात का इंप्रेस?" तो
"आपला अजून तेवढा परिचय नाहीये ना!" तिला आता काय उत्तर द्यावे ते कळेना.
तो हळूच आणखी तिच्याजवळ सरकला. तिला दरदरून घाम फुटला.
"होईल....परिचय." तो
"ह..ह... हो.."आता मात्र ती पुरती घाबरली होती.
"तुम्हाला काही त्रास होतोय का?" तो
"ह...ह....हो....बरं वाटत नाहीये मला. मी झोपू का थोडा वेळ?" ती
"नो प्रॉब्लेम! झोपा ना. पण थोड्या वेळाने." तो
"क.क...क...का? थोड्या व... वेळाने?" तिला काहीच सुचत नव्हतं. तशी ती खूप कॉन्फिडन्ट असायची नेहमी पण शेवटी ती एक स्त्री होती. तिचे हातपाय थरथरायला लागले होते. आवाज कापरा झाला होता.
"सुलेखाजी! तुमची साडी खूप सुंदर आहे ही! खरं तर तुमचा ड्रेसिंग सेन्सच लाजवाब आहे." तो
"थँक यु!" ती अवसान गोळा करू लागली. आणि डोक्यातल्या डोक्यातच सुटकेचे प्लॅन्स बनवू लागली.
"पण एक गोष्ट मला तुमची खटकली बरं का!" तो.
"कोणती?" ती
"तुम्ही दिसता एवढ्या सुंदर, राहताही व्यवस्थित पण स्वतःला दाबून ठेवता!" तो
"म्हणजे नक्की काय?" ती
"बोल्ड म्हणजे हेच बघा आता तुमच्या या शिरशिरीत साडीतून तुमचे उरोज तुम्ही दाखवता आहात. साडीही गच्च आवळून तुम्ही त्यांचा उठावही दाखवतच आहात. कशासाठी? पण एवढा एकांत, एवढी सुंदर संधी असूनही तुम्ही तुमचा पदर बाजूला काढण्याची हिम्मत करू शकत नाही." तो
त्याच्या वाक्यानेही तिच्या अंगावर काटा आला. नकळत तिचे डोळे मिटले गेले आणि एका क्षणात तिच्या डोळ्यांसमोरून न जाणे काय काय तरळून गेले.
"काय बोलताय हे तुम्ही?" ती
"चुकीचं काय आहे त्यात? शेवटी तुम्ही एक स्त्री आहात. प्रत्येक स्त्रीच्या इच्छा आकांक्षा असतातच. तशाच प्रत्येक पुरुषाचाही असतात. फरक एवढाच की स्त्री त्या दाबून ठेवते,पुरुष बोलून दाखवतो. खरं तर स्त्री स्वतःहुनच दुय्यम स्थान स्वीकारते आणि पुन्हा पुरुषांना याचा दोष देते." तो
"असं नसतं काही!" ती
"मग माझ्या प्रश्नाचं उत्तर द्यायचं का टाळलंत तुम्ही?" तो
ती विचारात पडली. आपल्याला नवऱ्याव्यतिरिक्त इतरांना आकर्षित करायचे नसते तर आपण तो नसतानाही स्वतःला एवढं का सजवतो? व्यवस्थित राहणं वेगळं आणि असे आमंत्रित करणारे कपडे घालणं वेगळं! बरं करिअर म्हणावं तर आता बिकिनी घालून फोटोशूट केला तरी आपल्याला मुख्य भूमिका मिळणारच नाहीत किंवा आपण तरुणांच्या हृदयात स्थान मिळवू शकणार नाही. आपलं ते वय नाही. कदाचित आपल्याला सवय लागली असावी. तिला काही सुचेना
"ती सवय लागलीय आता." ती
"तुम्ही मान्य करणार नाही पण असुद्यात!" तो
"मी झोपू का आता?" खरं तर तिने आत्तापर्यंत मनातल्या मनातच पुढे काय काय होऊ शकतं याचं सगळं चित्र उभं केलं होत. शेवटी मन चिंती ते वैरी न चिंती!
"आता स्पष्टच बोलतो. तुमचा फोटो पहिल्यापासून मलाही झोपण्याची खूप इच्छा झाली आहे. त्यादिवशीपासून तुम्ही डोळ्यांपुढून हलल्याच नाही आहात.!" तो
"काय बोलताय हे तुम्ही. मला वाटलं तुम्ही सुशिक्षित आहात. तुम्ही इतर पुढाऱ्यांपेक्षा वेगळे असाल पण तुम्हीही त्यांच्यापैकीच एक! ब्लडी वूमनायझर्स!" ती
"असा किती पुढाऱ्यांच्या अनुभव आलाय तुम्हाला?" तो हसत म्हणाला.
"माईंड युवर लँग्वेज!" ती
"बट यु डोन्ट माईंड माय ऍक्शन्स!" असं म्हणत त्याने तिचा मुलायम गोरा हात आपल्या दोन्ही हातात गच्चं धरला. ती हात ओढू लागली पण त्याची पकड इतकी घट्ट होती की तिला हलताही येईना. तिने मान त्याच्याकडून दूर वळवली आणि डोळे मिटले. त्याने अलगद तिच्या नाजूक हातावर आपले ओठ टेकवले.तिने खरं तर आता मनातल्या मनात जे होईल ते होऊ द्यायचं असं ठरवलं होतं. आणि याव्यतिरिक्त तिच्याकडे कोणता पर्यायही नव्हता. बऱ्याच दिवसांत तिला असा स्पर्श झालेला नव्हता आणि विरोध न करण्यामागे कुठेतरी हे कारण निश्चितच होतं.
तिने हात सोडविण्याचे प्रयत्न बंद केलं.त्याला ते जाणवलं. त्याने हात सोडला. पण तिचा हात तसाच होता. त्याला जे समजायचं ते समजलं. तिच्या आणखी जवळ जात त्याने तिच्या खांद्यावरून आपला डावा हात टाकून तिला जवळ घेतलं. तिने मोठा सुस्कारा सोडला! तो प्रथमच एका 'नॉन प्रोफेशनल' स्त्रीच्या जवळ जात होता. त्याच्या हृदयाचे ठोकेही वाढू लागले होते. एवढा बेचैन तो यापूर्वी कधीच झाला नव्हता.
क्रमशः
0 comments: